Με «πυξίδα» ζωής την αρχαία ρήση «γηράσκω δ' αεί πολλά διδασκόμενος», η Αθηνά Βουλγαράκη έκοψε πρώτη το «νήμα» μεταξύ των υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων για τη Γεωπονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), παρότι πτυχιούχος, ήδη, του Πολυτεχνείου αποφάσισε να ξανακαθίσει στα θρανία και ν' ακολουθήσει έναν νέο τομέα σπουδών.
«Ανήκω σ' εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν ότι η γνώση, η μάθηση δεν σταματάει ποτέ», λέει η κ. Βουλγαράκη στο Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, εξηγώντας πως στα 42 της χρόνια αναζητούσε μια διέξοδο ώστε να «γεμίσει» δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο που είχε στη διάθεσή της τα πρωινά.
Διδάσκοντας ιδιαίτερα μαθήματα τα απογεύματα, η Αθηνά Βουλγαράκη ήθελε κάτι «εύκολο και χρήσιμο» για τα πρωινά της κι έτσι επέλεξε να γίνει ξανά... μαθήτρια και να γραφτεί στο ΕΠΑΛ Καλαμαριάς, στη Θεσσαλονίκη, πιστεύοντας ακράδαντα πως η μάθηση είναι μια αέναη διαδικασία.
«Ήθελα να μάθω κάτι γιατί είχα ελεύθερο χρόνο τα πρωινά. Ασχολούμαι με ιδιαίτερα μαθήματα (μαθηματικά, φυσική, χημεία) καθώς δεν μπόρεσα να διοριστώ κι έτσι επέλεξα να μάθω κάτι που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Τι ήταν, όμως, αυτό που ώθησε μια πτυχιούχο του Πολυτεχνείου να καθίσει και πάλι στα θρανία, επιλέγοντας, μάλιστα, αυτή τη φορά ένα επαγγελματικό λύκειο και όχι ένα γενικό; «Το ενιαίο λύκειο το είχα τελειώσει και δεν είχε να μου προσφέρει κάτι παραπάνω, οπότε στο ΕΠΑΛ θα μάθαινα κάτι άλλο. Έχει πάρα πολλούς τομείς, πάρα πολλές ειδικότητες. Επέλεξα τη Γεωπονία επειδή μού άρεσε ως τομέας κι έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ» απαντά η κ. Βουλγαράκη, που πιστεύει πολύ στη χρησιμότητα της επαγγελματικής εκπαίδευσης.
Η πρώτη των πρώτων στη Γεωπονική της Θεσσαλονίκης (πρώτη μεταξύ των μαθητών των ΕΠΑΛ, αλλά και πρώτη στο σύνολο των υποψηφίων) δεν έχει σκεφθεί ακόμη πώς θα μπορέσει να «παντρέψει» τις δύο ειδικότητές της καθώς όταν επέλεξε τη Γεωπονία δεν είχε κατά νου, όπως λέει, την επαγγελματική αποκατάσταση. Ωστόσο, στο τμήμα της Γεωπονίας έχει πολλούς τομείς που ασχολούνται με φάρμακα, με χημεία, με βιολογία, οπότε εκτιμά πως θα έχει κάποια συνάφεια με το πρώτο της αντικείμενο.
Τα δύο χρόνια στα θρανία του ΕΠΑΛ ήταν απολαυστικά, όπως χαρακτηριστικά λέει, και παρ' όλο που τούς χώριζαν αρκετά χρόνια με τους συμμαθητές της κατάφερε να σφυρηλατήσει φιλίες. «Εγώ έχω συνηθίσει να βρίσκομαι ανάμεσα σε παιδιά αλλά για εκείνους ήταν παράξενο, πρώτη φορά συναντούσαν κάτι τέτοιο. Παρά το νεαρό της ηλικίας των συμμαθητών μου, όμως, έχω κάνει πολύ καλές φιλίες» εξηγεί.
Μάλιστα, ήταν αρκετές οι φορές εκείνες που βοηθούσε τους υπόλοιπους μαθητές ως το «φυτό» της τάξης, όπως λέει χαριτολογώντας, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στους καθηγητές του ΕΠΑΛ, που ήταν «πάρα πολύ καλοί, αξιόλογοι και έκαναν εξαιρετική δουλειά, πολύ προσεγμένη».
Όσο για το πώς ονειρεύεται τη -για δεύτερη φορά- φοιτητική της ζωή; «Μου φαίνεται κάτι εντελώς άγνωστο. Δεν έχω καταλάβει τι έχει συμβεί. Ελπίζω να τα βγάλω πέρα. Είναι λίγο δύσκολα όταν δουλεύει κανείς, αλλά είναι κάτι που θέλω πολύ», λέει και τονίζει πως θα προσπαθήσει πολύ όχι απλώς να ολοκληρώσει τις σπουδές της αλλά και να διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία.
