Χρήστος Α. Χωμενίδης
Το σημερινό μου, στα «Νέα».
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
Πέρα από τις πολιτικές αναλύσεις -ποιά στρατηγική εξυπηρετεί η επιλογή του τάδε, ποιά του δείνα από τον πρωθυπουργό-, ως επωδός γραφόταν το εξής: «Ο Βενιζέλος είναι πολύς…» Ή αντιστρόφως «η θέση του πέφτει λίγη…»
Αντιλαμβάνονται εκείνοι που ως εκ τούτου θριαμβολογούν με την υποψηφιότητα Τασούλα πόσο προσβάλλουν τον επόμενο Πρόεδρο; «Χωράς» σαν να του λένε «σε ετούτο το εφαρμοστό κοστούμι. Δεν θα στενεύεσαι, δεν θα ξεχειλίζεις… Εξασφαλίσαμε» ανακουφίζονται «πέντε χρόνια ηρεμίας στην Ηρώδου Αττικού. Χωρίς απρόβλεπτες παρεμβάσεις. Δίχως εντάσεις ανάμεσα στα δυό μέγαρα-πυλώνες της δημοκρατίας μας.»
Πιθανότατα θα επαληθευτούν. Κι ούτε στιγμή δεν πρόκειται να τους απασχολήσει τι γεύση αφήνει αυτή η ιστορία. Ποιο μήνυμα εκπέμπεται.
Πως για να φτάσεις στην κορυφή, πρέπει να κρατάς χαμηλούς τόνους. Σε βάθος δεκαετιών να έχεις αποδειχτεί ξεφτέρι στις στοχαστικές προσαρμογές. Ακόμα και η αντίρρησή σου να εκφράζεται προσεκτικά και μετρημένα. Όσο για τις προσωπικές φιλοδοξίες σου, πάντοτε να τις κρύβεις και από τον ίδιο τον εαυτό σου αν γίνεται. «Με απασχολεί το μέλλον του τόπου» να χαμογελάς σεμνά. Ή έστω «της παράταξής μας».
Ρεαλιστική, πράγματι, προσέγγιση. Άρα και καρποφόρα. Πρώτο σου μέλημα όταν πολιτεύεσαι; Να επιβιώνεις μέσα σε μια λίμνη με πιράνχας. Δεύτερο; Να βρίσκεσαι εκεί που πρέπει την κατάλληλη στιγμή. Η τύχη, άμα δεν της πας κόντρα, θα σου χαμογελάσει.
Θα ευφραινόμουν, το λέω απερίφραστα, αν εκλεγόταν στο ύπατο αξίωμα ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Δικαίωση, θα το ένοιωθα, μιάς στάσης ζωής που έρχεται σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω.
Τι ακριβώς με συγκινεί στην πορεία του Βενιζέλου; Τι ξεπερνά τον θαυμασμό που σε πάρα πολλούς εμπνέει η νοημοσύνη του και η βαθιά παιδεία του;
Πως ένα παιδί από τους υποβαθμισμένους τότε Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης, με μόνο εφόδιο τον εαυτό του, απέκτησε διακριτή πολιτική οντότητα πριν καν συμπληρώσει τα είκοσι.
Πως με το κύρος του ακαδημαϊκού δασκάλου υπερασπίστηκε δυναμικά τον Ανδρέα Παπανδρέου στη δυσκολότερη στιγμή της ζωής του ενώ πλείστοι όσοι ευεργετηθέντες έκοβαν λάσπη ή περίμεναν στωικά να περάσει η μπόρα.
Πως ενετάχθη στο Πασόκ χωρίς να απεμπολήσει την ιδιοπροσωπία του, αρνούμενος να στοιχηθεί στον κομματικό στρατό ή να δημιουργήσει έναν δικό του.
Πως το 2007 διεκδίκησε ευθαρσώς την ηγεσία του Πασόκ. Συγκρούστηκε με τον γιό του ιδρυτή, που το επίθετό του και μόνο μαγνήτιζε. Βιάστηκε; Αστόχησε; Το πλήρωσε στο ακέραιο.
Ότι το 2011, έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά. Αυτοκαταστράφηκε σχεδόν για το καλό της πατρίδας. Δέχθηκε τα σφοδρότερα και δηλητηριωδέστερα πυρά - ερέθιζε την πλειονότητα των Ελλήνων ο συγκροτημένος κι αυστηρός του λόγος – πόσο αντιθέτως αγαλλίαζαν με τις κούφιες υποσχέσεις εκείνων που θα έσκιζαν τα μνημόνια… Η διαφορά ήταν ότι το «Όχι» που είπε στον Σόιμπλε όταν του πρότεινε να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη ο Βενιζέλος το εννοούσε. Ενώ το «Όχι» του δημοψηφίσματος, το 2015, ανετράπη μέσα σε ελάχιστες ώρες.
Ότι αφού, το 2019, η Φώφη Γεννηματά στέρησε τη Βουλή από την παρουσία του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος πέρασε στον χώρο της «μεταπολιτικής». Παράγει έκτοτε πνευματικά γεγονότα απροσδόκητης απήχησης.
Θα είχε κάτι ουσιαστικό να του προσθέσει η εγκατάστασή του στο Προεδρικό Μέγαρο; Προφανώς όχι. Η ακτινοβολία δεν μετριέται με επίσημους τίτλους, ο Κωνσταντίνος Καβάφης τιμήθηκε στη ζωή του μονάχα με ένα, δεύτερης κατηγορίας, παράσημο. Θα πρόσθετε ο Βενιζέλος κύρος στον θεσμό; Άκομψο να υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο – κάθε δημοκρατικά εκλεγμένος πολίτης μπορεί κατά τεκμήριο να τον υπηρετήσει ευδοκίμως, πόσω δε μάλλον ο Κωνσταντίνος Τασούλας που διαθέτει και πείρα και τέχνη.
Θα αποτελούσε ωστόσο ένα μήνυμα παιδαγωγικού περιεχομένου. Πως όταν υπερβαίνεις το προσωπικό σου συμφέρον, όταν κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα με πυξίδα το κοινό καλό, στο τέλος δικαιώνεσαι.
«Μα για ένα διακοσμητικό αξίωμα πρόκειται!» θα αναφωνήσουν οι πολιτικάντηδες. Ποιός τότε ο λόγος να πονοκεφαλιάσουμε; Ας διαλέγαμε μια ευειδή τηλεπερσόνα. Ή έναν επικοινωνιακό διακοσμητή.-
