Σήμερα ο κ. Σαμαράς θα συναντήσει στο Βερολίνο την κ. Μέρκελ, η οποία φρόντισε εκ των προτέρων να τον αδειάσει, λέγοντας ότι η συνάντηση δεν θα είναι ουσιαστική αλλά ενημερωτικού χαρακτήρα.
Ταυτόχρονα, από όλα τα ελληνικά καθεστωτικά ΜΜΕ εξάγεται το συμπέρασμα ότι...
ο κ. Σαμαράς θα πει στην κ. Μέρκελ πως αν ληφθούν νέα μέτρα τότε θα έρθει η Αριστερά στην εξουσία. Ότι δηλαδή θα έλθει στην εξουσία ο κ. Τσίπρας και τότε θα έχει να κάνει μαζί του.
Αν αληθεύουν αυτές οι πληροφορίες, το γεγονός είναι εντελώς απογοητευτικό. Οι λαϊκοί ηγέτες δεν συμπεριφέρονται έτσι απέναντι σε ξένους ηγέτες, δηλαδή ως απλοί διαχειριστές μιας κατάστασης και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για συνάντηση με τον σύγχρονο «φύρερ» της Ευρώπης. Οι λαϊκοί ηγέτες συζητούν με θετικό – επιθετικό πνεύμα και όχι με ηττοπάθεια.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν διαπραγματευόταν ποτέ με ηττοπάθεια, αλλά πάντα έβαζε ως πρόταγμα το συμφέρον του λαού του. Έτσι έκανε τους συνομιλητές του να υποκλίνονται απέναντί του. Ακόμα και ο Ι. Μεταξάς, όταν διαπραγματευόταν με τον Χίτλερ, πριν το πόλεμο (σύμφωνα με δική του ομολογία, στους συντάκτες των ελληνικών εφημερίδων, στις 30-10-1940 στο ξενοδοχείο Μ. Βρετάνια), ζητούσε να μάθει τι θα κέρδιζε η Ελλάδα, αν δεχόταν τα αιτήματα του Χίτλερ. Τελικά προτίμησε να συμμαχήσει με τους Άγγλους που του υποσχέθηκαν τα Δωδεκάνησα, σε αντίθεση με τον Χίτλερ που απαιτούσε μείωση της εθνικής κυριαρχίας, έναντι εμπορικών διευκολύνσεων, σε μια ενιαία Ευρώπη υπό Γερμανική κηδεμονία.
Ο πραγματικός λαϊκός ηγέτης λοιπόν, θα έλεγε στην κ. Μέρκελ: «Δεν θα το κάνω αυτό γιατί θα επιφέρει τα εξής κακά στο λαό μου». Αυτή είναι μια θετική – επιθετική προσέγγιση που κάνει τον συνομιλητή, τουλάχιστον να σε αποδεχτεί ως ηγέτη. Άσχετα αν διαφωνήσει μαζί σου, όπως αποδέχτηκε ο Χίτλερ τον Μεταξά. Αντίθετα ένας απλός διαχειριστής θα πει: «Δεν πρέπει να λάβω άλλα μέτρα γιατί θα πέσω και θα έρθει ο πολιτικός μου αντίπαλος στην εξουσία». Αυτή η συμπεριφορά, στην καλύτερη περίπτωση επισύρει τον οίκτο του συνομιλητή.
