Πέντε μήνες μετά τον θάνατο της γυναίκας του από καρκίνο. ο Έλληνας Ολυμπιονίκης Πύρρος Δήμας κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του αφού ζει στις ΗΠΑ όπου έχει αναλάβει την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών, ενώ εξομολογείται τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του από τα βιώματα και την απώλεια.
Μιλώντας στη LIFO, αναφέρθηκε στον ρατσισμό που βίωσε όταν ήρθε από τη Βόρεια Ήπειρο: "Εδώ ήμουν Αλβανός, στην Αλβανία ήμουν Έλληνας, μπέρδεμα. Έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά που θα μπορούσα να σας διηγηθώ, αλλά, εντάξει, εγώ, ας πούμε, ήμουν τυχερός. Άλλοι έχουν περάσει και περνάνε χειρότερα. Και ξέρετε κάτι; Το θέμα δεν είναι το κάθε περιστατικό, αλλά ο μόνιμος φόβος που βάζει μέσα σου. Εγώ έμπαινα στο λεωφορείο και πιανόμουν από την ψηλότερη λαβή για να φαίνονται τα χέρια μου. Φοβόμουν ότι έτσι και χανόταν κανένα πορτοφόλι θα κατηγορούσαν εμένα...".
Όσον αφορά στην απόφασή του να συμμετέχει στην πολιτική σκηνή τόνισε: "Δεν μετάνιωσα καθόλου που μπήκα στην πολιτική... Ήταν μια εμπειρία που ήμουν τυχερός και την έζησα, όσες πίκρες κι αν μου άφησε. Και μάλιστα, μπήκα σε μια περίοδο τόσο δύσκολη που ακόμα και η Αναστασία είχε διαφωνήσει με την επιλογή μου. Έλα όμως που εμένα με τραβάνε τα δύσκολα! Το 2012 υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ; Κάποιοι φίλοι μου έλεγαν ότι είμαι τρελός".
Σχετικά με την απώλεια της συζύγου του Αναστασίας από καρκίνο, υπογράμμισε: "Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη της συνειδητοποίησης. Νομίζεις ότι είναι εδώ. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι δεν είναι. Το ξεχνάς, αλλά μόλις έχεις περάσει ένα πένθος της στιγμής. Κι αυτό συμβαίνει πολλές φορές. Πενθείς πολλές φορές. Θα φύγει, βέβαια, αλλά δεν θα χαθεί. Ο πόνος μένει σαν τις πληγές που λέγαμε".
Και για τη μάχη που έδωσε εκείνη ανέφερε: "Η χειρότερη μορφή του καρκίνου σε σκοτώνει, αλλά κάνει και τους δικούς σου να αργοπεθαίνουν. Κοιτάζουμε πάντα τον άνθρωπο στο κρεβάτι και καλά κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε, όμως, κι αυτούς που είναι γύρω από το κρεβάτι. Και αυτοί με κομμάτια ζωής το πληρώνουν όλο αυτό. Με την Αναστασία, που λέτε, εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο. Γι' αυτό και νίκησε και τη στατιστική και έζησε πέρα από τις προγνώσεις. Δοκιμάσαμε οτιδήποτε υπήρχε, ως την τελευταία στιγμή. Και μετά άρχισε να σβήνει. Εκεί, ναι, ο θάνατος προβάλλει ως λύτρωση. Όχι για σένα που κρατάς τον σφυγμό του ανθρώπου σου, αλλά για τον ίδιο. Και μετά για τους άλλους, για την αγωνία τους. Η ζωή, ούτως ή άλλως, είχε τελειώσει. Ήταν μόνο μαρτύριο" είπε στη συνέντευξή του στη LIFO.
