Μόνο ως καρικατούρα θα μπορούσε να εκληφθεί με βάση όλα τα υπάρχοντα δεδομένα αυτή η προσπάθεια "ανασύστασης" της Κεντροαριστεράς, όπως εκφράστηκε και με την επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα αυτές τις ημέρες με το πολυσέλιδο μανιφέστο του υπό τον βαρύγδουπο τίτλο «Νέα εθνική πυξίδα». Αλλά και σε συνδυασμό με τις -βάσιμες- πληροφορίες που άρχισαν να διακινούνται περί συγκρότησης νέου φορέα που θα ξεπερνάει τα υπάρχοντα κόμματα, με την εκλογή ηγεσίας από τη βάση και τα σχετικά. Λες κι αυτό είναι το μείζον πρόβλημα...
Η κρίση της Κεντροαριστεράς είναι (και στον τόπο μας) βαθιά ιδεολογική και πολιτική. Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε στρατηγική και τώρα επιχειρείται να εμφανιστεί περισότερο ως οργανωτική και γραφειοκρατική. Δεν το αντιλαμβάνονται ή μήπως αδυνατούν να το παραδεχτούν καθώς θα ήταν ομολογία του τεράστιου, ενδεχομένως και ιστορικού, αδιεξόδου τους;
Πέρα από την κρίση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, ειδικά για την Ελλάδα υπάρχουν και πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που βαθαίνουν το πρόβλημα αλλά αφενός ο εγωκεντρισμός και αφετέρου ο στρουθοκαμηλισμός δεν επιτρέπουν στους πρωταγωνιστές αυτής της υπόθεσης να βλέπουν τελικά πέρα από τη μύτη τους...
Κακά τα ψέματα, σε χώρες όπως η δική μας η ιστορία της κεντροαριστεράς και της αριστεράς έχει ταυτιστεί ειδικώς εδώ και πενήντα χρόνια με τη διαμαρτυρία και τον καταγγελτισμό. Ακόμη και κατά την "χρυσή οκταετία" του Ανδρέα Παπανδρέου, οι μάζες διατηρούνταν ντοπαρισμένες και συσπειρωμένες με πρόσημο το "αντί" και μια πολιτική που συμπυκνωνόταν στο "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά". Αν έλειπε αυτός ο μπαμπούλας...
Το 2010 και το 2015 ήταν οι χρονιές της αποκάλυψης και της κατάρρευσης αυτών των μύθων. Την πρώτη φορά με το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και την δεύτερη με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Είναι οι ίδιοι που τώρα, συμβάλλοντας από το παρασκήνιο ο ένας και βγαίνοντας στο προσκήνιο ο άλλος, ονειρεύονται ότι θα ξαναγίνουν οι "μεσσίες". Εκπαιδευμένες στον ριζοσπαστισμό και τον λαϊκισμό αυτές οι μάζες (και μετά τους έφταιγε για όλα ο Πάγκαλος με αυτά που έλεγε...) μετακινήθηκαν διαδοχικά αυτή την περίοδο, προσδοκώντας τα "μεγαλεία" του παρελθόντος που δεν επρόκειτο όμως να επιστρέψει ποτέ όπως αποδείχθηκε.
Είτε αρέσει είτε όχι, αν κάποιος "έφερε" με 41% το 2019 τη ΝΔ -που καταφέρνει να παραμένει ενώ άλλοτε θα είχε καταγκρημνιστεί προ πολλού- αυτός είναι ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Όχι τόσο γιατί προσχώρησε στον "μνημονιακό ρεαλισμό" αλλά γιατί με τις κωλοτούμπες και την εξαπάτηση των μαζών έχασε την εμπιστοσύνη τους. Τώρα που εμφανίζεται ξανά για να παίξει, με μια νέα μετάλλαξη, τον ρόλο της κεντροαριστερής συνιστώσας ενός καταρρέοντος συστημικού μπλοκ εξουσίας ποιος να τον εμπιστευτεί και ποιος να τον πιστέψει;
Αφήστε που εκκρεμεί και η απειλή «μην τολμήσει και εμφανιστεί ο Τσίπρας στο προσκήνιο, θα έχει να κάνει μαζί μου». Μια απειλή διατυπωμένη από τη νέα ανερχόμενη μονοπρόσωπη ...αντισυστημική Ζωή. Σημάδι των καιρών κι αυτό για τους γνωρίζοντες.
Ο ΚΟΡΙΟΣ
