Γιατί ο ιμπεριαλισμός θέλει να μας δει διχασμένους;
Γιατί ξέρει ότι μαζί είμαστε ανίκητοι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, μια δύναμη που ντύνεται ως δημοκρατία, ενώ εξάγει πραξικοπήματα, έχει μπήξει τα νύχια της στη χώρα μας με μια ξεκάθαρη στρατηγική: διαίρει για να βασιλεύεις.
Στη Χιλή, χρηματοδότησαν το πραξικόπημα κατά του Αλιέντε για να επιβάλουν τον Πινοσέτ και να χαρίσουν το χαλκό στις εταιρείες τους.
Στη Νικαράγουα, εξόπλισαν τους Κόντρας για να πνίξουν στο αίμα την επανάσταση των Σαντινίστας.
Στη Βενεζουέλα, εξαπέλυσαν έναν οικονομικό πόλεμο και εγκληματικές κυρώσεις για να κλέψουν το πετρέλαιο και να συντρίψουν έναν λαό που τόλμησε να κοιτάξει στο μέλλον με κυριαρχία.
Στη Βραζιλία, χρησιμοποίησαν το νόμο για να φυλακίσουν τον Λούλα και να σταματήσουν την άνοδο των φτωχών.
Στη Βολιβία, υποστήριξαν ένα πραξικόπημα κατά του Έβο Μοράλες για να παραδώσουν το λίθιο στις πολυεθνικές τους.
Στην Κούβα, διατήρησαν έναν γενοκτονικό αποκλεισμό για έξι δεκαετίες, τιμωρώντας έναν λαό που επέλεξε να είναι κύριος της μοίρας του.
Από τα φλεγόμενα εδάφη του Ρίο Μπράβο μέχρι τα ορμητικά νερά της Γης του Πυρός, είμαστε ένας λαός, μια ψυχή υφασμένη με τα νήματα της αντίστασης, της αξιοπρέπειας και των κοινών ονείρων. Η Patria Grande* (Μεγάλη Πατρίδα) δεν είναι μια ουτοπία: είναι ο παλμός της ιστορίας μας, η ζωντανή μνήμη εκείνων που αγωνίστηκαν για να μας δουν ελεύθερους, από τον Túpac Amaru μέχρι τον Bolívar, από τον Martí μέχρι τον Che Guevara. Είναι η περιοχή χωρίς σύνορα όπου τα κέτσουα, τα ισπανικά, τα πορτογαλικά, τα γκουαρανί και όλες οι ντόπιες φωνές συγχωνεύονται σε μια χορωδία που τραγουδά: Ενότητα!
Κάθε ανοιχτή πληγή σε μια χώρα αποτελεί επίθεση σε όλες. Ο ιμπεριαλισμός δεν φοβάται τις απομονωμένες κυβερνήσεις: φοβάται τους ενωμένους λαούς. Μας έχουν επιβάλει συνθήκες που ιδιωτικοποιούν το νερό, την υγεία και την εκπαίδευση- έχουν στρατιωτικοποιήσει τα εδάφη μας για να ελέγχουν τους πόρους- έχουν χειραγωγήσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να σπείρουν το φόβο και τον ατομικισμό. Αλλά το πιο θανατηφόρο όπλο τους είναι να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε εχθροί, ότι για τη φτώχεια του ενός φταίει ο άλλος και όχι το σύστημα που μας πίνει το αίμα.
H Patria Grande είναι η απάντηση. Είναι η αγκαλιά της αλληλεγγύης μεταξύ του Αργεντινού εργάτη και του Κολομβιανού αγρότη- μεταξύ του Μεξικανού δασκάλου και του μηχανικού της Βενεζουέλας- μεταξύ των νέων στους δρόμους του Περού, του Εκουαδόρ και της Ονδούρας που διεκδικούν δικαιοσύνη. Είναι να καταλάβουμε ότι η ανεξαρτησία της Αϊτής, που επιτεύχθηκε με αίμα το 1804, είναι τόσο δική μας όσο και η νίκη του Αγιακούτσο. Σημαίνει ότι όταν η Παραγουάη σφαγιάστηκε στον πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας, δεν ήταν μόνο οι Παραγουανοί που έχασαν: όλοι χάσαμε.
Ενωμένοι δεν είμαστε θύματα: είμαστε τιτάνες. Η Ζάμπα ντε Βάργκας, η μάχη του Καραμπόμπο, η κραυγή της Ντολόρες, η αντίσταση των Μαπούτσε, οι Μητέρες της Πλάζα ντε Μάγιο, οι Ζαπατίστας που υψώνουν τη φωνή τους στην Τσιάπας... Κάθε αγώνας είναι ένας κρίκος στην ίδια αλυσίδα που σήμερα μας καλεί να σπάσουμε τις αλυσίδες.
Η κυριαρχία δεν είναι προς διαπραγμάτευση: είναι προς υπεράσπιση. Και για να την υπερασπιστούμε, χρειαζόμαστε μια πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ένωση που να μας επιτρέπει να εμπορευόμαστε χωρίς να εξαρτόμαστε από το δολάριο, να παράγουμε τρόφιμα χωρίς αγροτοτοξίνες, να εκπαιδεύουμε με απελευθερωτικές παιδαγωγικές μεθόδους και να προστατεύουμε τον Αμαζόνιο μας ως πνεύμονες του κόσμου.
Ενώ η Wall Street κερδοσκοπεί, οι λαοί μας λιμοκτονούν. Ενώ το Χόλιγουντ μας πουλάει ψεύτικα είδωλα, θάβουν τις ταυτότητές μας.
Αλλά εμείς έχουμε κάτι που δεν θα έχουν ποτέ: τη βεβαιότητα ότι η ιστορία γράφεται από τους λαούς.
Σήμερα, όταν ο νεοφιλελευθερισμός ανακυκλώνει το πρόσωπό του με ψεύτικες υποσχέσεις, όταν ο τέταρτος στόλος των ΗΠΑ παρακολουθεί την Καραϊβική και οι στρατιωτικές βάσεις πολλαπλασιάζονται στην Κολομβία και τη Βραζιλία, είναι καιρός να φωνάξουμε με μια φωνή:
Φτάνει πια οι παρεμβάσεις! Φτάνει πια η λεηλασία!
Ας επανα-ιδρυθεί η UNASUR, ας αναπτυχθεί η ALBA, ας γίνει η CELAC η ασπίδα μας. Ας οργανώσουμε λαϊκές συνελεύσεις, τα δικά μας δίκτυα επικοινωνίας, περιφερειακά νομίσματα, στρατιές εκπαιδευτικών και καλλιτεχνών για να αφυπνίσουμε συνειδήσεις. Γιατί η αληθινή ανεξαρτησία κερδίζεται με την εκπαίδευση, την οργάνωση και την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας.
Είμαστε η γενιά που μπορεί να κάνει το όνειρο του Σαν Μαρτίν και της Μανουελίτα Σάενς πραγματικότητα.
Ας μην περιμένουμε να μας σώσουν: ας γίνουμε εμείς η τάφρος, το ποίημα, ο σπόρος. Ας γίνει κάθε γειτονιά, κάθε εργοστάσιο, κάθε σχολική αίθουσα μια ελεύθερη επικράτεια της Patria Grande.
Ζήτω η ενωμένη Λατινική Αμερική! Μέχρι τη νίκη πάντα!
Γιατί στην ένωσή μας βρίσκεται η δύναμη και στον αγώνα μας η ελευθερία.
* Η πολιτική ή το σύνθημα "Patria Grande" (Μεγάλη Πατρίδα) στη Λατινική Αμερική αναφέρεται στην ιδέα της πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής ενότητας των λαών και των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Αυτή η ιδέα έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία της περιοχής και συνδέεται με την αντίληψη ότι οι λατινοαμερικανικές χώρες μοιράζονται κοινή ιστορία, πολιτισμό και αγώνες για ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Βασικά στοιχεία της ιδέας της "Patria Grande"
Ιστορικές ρίζες: Η ιδέα της ενότητας στη Λατινική Αμερική προέκυψε κατά τις επαναστάσεις για ανεξαρτησία από την ισπανική και πορτογαλική αποικιοκρατία στις αρχές του 19ου αιώνα. Ηγέτες όπως ο Σιμόν Μπολίβαρ και ο Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν ονειρεύονταν μια ενωμένη Λατινική Αμερική, ελεύθερη από ξένη κυριαρχία.
Κοινή ταυτότητα: Η "Patria Grande" υπογραμμίζει την κοινή ταυτότητα των λατινοαμερικανικών λαών, που βασίζεται σε κοινά πολιτιστικά, γλωσσικά και ιστορικά στοιχεία. Αυτή η ταυτότητα αντιτίθεται στη διαίρεση που επιβλήθηκε από τις αποικιακές δυνάμεις και τις εξωτερικές επιρροές.
Αντίσταση στον ιμπεριαλισμό: Η ιδέα συνδέεται με την αντίσταση στην ξένη κυριαρχία και τον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Πολλοί υποστηρικτές της "Patria Grande" βλέπουν την ενότητα ως τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής και πολιτικής επιρροής των ξένων δυνάμεων.
Οικονομική και πολιτική ενότητα: Η ιδέα προωθεί τη συνεργασία μεταξύ των λατινοαμερικανικών χωρών σε θέματα οικονομίας, πολιτικής και κοινωνικής πολιτικής. Παραδείγματα τέτοιας συνεργασίας είναι οργανισμοί όπως η UNASUR (Ένωση Εθνών της Νότιας Αμερικής) και η CELAC (Κοινοπολιτεία Λατινοαμερικανικών και Καραϊβικών Κρατών).
Σύγχρονες εκφράσεις: Στη σύγχρονη εποχή, η ιδέα της "Patria Grande" έχει επανέλθει με ηγέτες όπως ο Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας, ο Εβο Μοράλες της Βολιβίας και ο Νέστορ Κίρχνερ της Αργεντινής, οι οποίοι υποστήριξαν την ενότητα και την απεξάρτηση της Λατινικής Αμερικής.
Κριτική και προκλήσεις
Η ιδέα της "Patria Grande" αντιμετωπίζει κριτική και προκλήσεις, όπως οι εσωτερικές διαφορές μεταξύ των χωρών, οι πολιτικές αντιθέσεις και η οικονομική ανισότητα. Ωστόσο, παραμένει ένα σύμβολο της προσπάθειας για ενότητα και αυτοδιάθεση στη Λατινική Αμερική.
Συνοπτικά, η "Patria Grande" αντιπροσωπεύει την προσπάθεια για ενότητα, ανεξαρτησία και κοινή ταυτότητα μεταξύ των λατινοαμερικανικών λαών, βασισμένη στην κοινή τους ιστορία και τους αγώνες τους.
Πηγή: "Descolonización: Política y Cultura"
"prensa-rebelde"
Εγγραφείτε στο κανάλι μας στο Telegram 👉 https://t.me/prensarebeldegr
