.webp)
Οι εξελίξεις στο θέμα της Ουκρανίας δικαιώνουν πλήρως τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Κάθε ημέρα που περνάει διαπιστώνεται ολοένα και περισσότερο ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για να προστατευθούν αλλά και να προωθηθούν τα εθνικά μας συμφέροντα σε μια συγκυρία παγκόσμιας ανάφλεξης η οποία πυροδοτήθηκε από την εισβολή της Ρωσίας σε ένα άλλο, εθνικά κυρίαρχο και ανεξάρτητο, κράτος.
Η υποκρισία περισσεύει, δυστυχώς για άλλα μια φορά, στην εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας μας ακόμη και όταν διακυβεύονται όχι μόνο καίρια ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα αλλά κρίνονται ταυτόχρονα αρχές και αξίες που είναι θεμελιώδεις για τον πολιτισμό μας και την ανθρωπότητα.
Οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι που έχουν σημαδέψει τον πλανήτη, ιδιαίτερα στη σύγχρονη ιστορία του, θα έπρεπε να μας έχουν κάνει όλους σοφότερους και πιο υπεύθυνους. Έχει χυθεί πολύ αίμα και έχουν συμβεί ανείπωτες καταστροφές για να φθάσουμε σε ένα σημείο όπου ελπίζαμε ότι επιτέλους οι διαφορές μεταξύ κρατών θα λύνονται με ειρηνικά και διπλωματικά μέσα. Με τίποτε άλλο. Μεγαλώσαμε με τη βεβαιότητα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ η στιγμή που οι αφηγήσεις των μεγαλυτέρων για τα δεινά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα μετατρεπόταν στο σύγχρονο εφιάλτη της δικής μας γενιάς.
Η Ελλάδα ανήκει στις χώρες που έχουν υποστεί κατά κόρον και επί μακρόν την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Ακόμη και σήμερα η μεγάλη και διαρκής μάχη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας αφορά αυτό ακριβώς: Οι διεθνείς κανόνες, η διεθνής νομιμότητα -και όχι τα κάθε μορφής «καουμποϊλίκια»- να αποτελούν τα μοναδικά εργαλεία και «όπλα» για τη διευθέτηση των αντιθέσεων και τη σμίκρυνση των αποστάσεων στην παγκόσμια σκηνή.
Σε πλήρη αντίθεση με αυτό το αξιακό πλαίσιο, ο πλανήτης τις τελευταίες εβδομάδες ζει μια παράνοια που μας γυρίζει πολύ πίσω, θυμίζει άλλες εποχές και εγκυμονεί ανυπολόγιστους κινδύνους. Και μόνο οι απειλές πυρηνικών χτυπημάτων που εκτοξεύονται, προκαλώντας ανατριχίλα, θα έπρεπε να αρκούν για να εξαφανιστεί κάθε ενδοιασμός και δίλημμα. Για να γνωρίζει και να αντιλαμβάνεται ο καθείς ποια είναι η «σωστή πλευρά» με την οποία οφείλει να συνταχθεί. Και για να το πούμε διαφορετικά, ποια είναι η «λάθος πλευρά» απέναντι στην οποία πρέπει χωρίς δεύτερη σκέψη να είμαστε όλοι.
Είναι ευθύνη κάθε σύγχρονου και συνετού ανθρώπου να μην κάνει, πρώτα απ’ όλα, οποιαδήποτε έκπτωση στα ζητήματα ελευθερίας και δημοκρατίας. Εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, η παραμικρή υποχώρηση θα είναι λάθος σημάδι. Θα αποθρασύνει τους αυτουργούς της παγκόσμιας ανωμαλίας να προχωρήσουν κι άλλο, να βυθίσουν τον πλανήτη σε μεγαλύτερο χάος. Αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε με τίποτε. Έχουμε καθήκον να μην το επιτρέψουμε.
Για την Ελλάδα ευτυχώς δεν υπήρξαν από την πρώτη στιγμή τέτοια διλήμματα. Με καθαρό και σαφή τρόπο η χώρα μας καταδίκασε τη ρωσική εισβολή, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Χωρίς αποστάσεις και «ναι μεν αλλά…». Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης δεν έπαιξε το παιχνίδι των ισορροπιών που θα νόθευε αυτόματα αυτό το σαφές και αποφασιστικό μήνυμα προς τον εισβολέα. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, όσοι –συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ- φωνασκούν, ερωτοτροπώντας με μια επαμφοτερίζουσα στάση, στην πραγματικότητα κρατούν το φανάρι για τη συνέχιση του εγκλήματος.
Η υποκρισία φθάνει στο απόγειό της όταν μάλιστα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους γιατί η Ελλάδα εκτός από την φραστική και ανέξοδη καταδίκη αποφάσισε και την αποστολή πολεμικού υλικού. Θα μπορούσε να θυμίζει και το «ολίγον έγκυος» αυτό που λένε και πίσω από το οποίο έχουν οχυρωθεί για να πατάνε, κατά τη συνήθη τακτική τους, σε δύο βάρκες.
Πέρα από τα θέματα αρχών, η Ελλάδα έχει ανάγκη και για λόγους εθνικού συμφέροντος να βρίσκεται, ανυποχώρητα και αταλάντευτα, στην πρώτη γραμμή της μάχης εναντίον της ρωσικής συμπεριφοράς. Όταν ξένοι αναλυτές και ειδικοί αντιλαμβάνονται και εξηγούν ότι η εισβολή σε ένα ανεξάρτητο κράτος όπως η Ουκρανία έχει χαρακτηριστικά ανάλογα με αυτό που έγινε στην Κύπρο, πόσο μίζερο δεν είναι, αλήθεια, Έλληνες πολιτικοί -συμπαρασύροντας και ένα μικρό τμήμα της κοινής γνώμης- να στρουθοκαμηλίζουν, δυστυχώς, από καθαρά αντιπολιτευτικό σύμπλεγμα;
Είναι προφανές δε ότι ορισμένοι εξ αυτών πολύ θα χαίρονταν εάν παρά τα όσα δημοσίως σήμερα διακηρύττουν -ακόμη και περί «ουδετερότητας»- έβλεπαν στο τέλος τους θύτες να επικρατούν και τα μαύρα σχέδια τους να ολοκληρώνονται . Σε όσους μάλιστα τρέφουν αυταπάτες ότι θα ήταν δυνατή η ισορροπία πάνω σε τεντωμένο σχοινί, η πρωτοφανής επίθεση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών κατά της χώρας μας ήρθε να τις διαλύσει αλλά και να αποδείξει ότι η Αθήνα έχει ταχθεί όντως στη σωστή πλευρά.
Η καθαρή στάση της Ελλάδας σήμερα είναι μια ασφαλής επένδυση για το αύριο. Είναι η κατοχύρωση του δικαιώματός της να διεκδικήσει κατά την επόμενη ημέρα αυτής της περιπέτειας, πιο δυνατά και πιο αποφασιστικά, την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου για τα θέματα που μας αφορούν, είτε έρχονται από το παρελθόν είτε έχουν ανακύψει σε αυτή τη συγκυρία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τέλος του πολέμου θα φέρει μια εντελώς νέα διεθνή πραγματικότητα, ένα νέο κόσμο στον οποίο ο ρόλος και η επιρροή κάθε χώρας θα εξαρτηθεί από τη θέση που παίρνει σήμερα.
Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι, ακόμη κι αυτοί που μικρόψυχα δεν το λένε. Άλλωστε η Ιστορία έχει αποδείξει, για όσους τη μελετούν, ότι και άλλες φορές η Ελλάδα -όταν οι ηγεσίες της είχαν τη διορατικότητα και πήραν εγκαίρως τη σωστή στάση και τα αναγκαία ρίσκα- βγήκε κερδισμένη από κάθε άποψη. Εδαφική, πολιτική, εθνική. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
*Ο Φώτης Καρύδας είναι δημοσιογράφος
Η υποκρισία περισσεύει, δυστυχώς για άλλα μια φορά, στην εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας μας ακόμη και όταν διακυβεύονται όχι μόνο καίρια ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα αλλά κρίνονται ταυτόχρονα αρχές και αξίες που είναι θεμελιώδεις για τον πολιτισμό μας και την ανθρωπότητα.
Οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι που έχουν σημαδέψει τον πλανήτη, ιδιαίτερα στη σύγχρονη ιστορία του, θα έπρεπε να μας έχουν κάνει όλους σοφότερους και πιο υπεύθυνους. Έχει χυθεί πολύ αίμα και έχουν συμβεί ανείπωτες καταστροφές για να φθάσουμε σε ένα σημείο όπου ελπίζαμε ότι επιτέλους οι διαφορές μεταξύ κρατών θα λύνονται με ειρηνικά και διπλωματικά μέσα. Με τίποτε άλλο. Μεγαλώσαμε με τη βεβαιότητα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ η στιγμή που οι αφηγήσεις των μεγαλυτέρων για τα δεινά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα μετατρεπόταν στο σύγχρονο εφιάλτη της δικής μας γενιάς.
Η Ελλάδα ανήκει στις χώρες που έχουν υποστεί κατά κόρον και επί μακρόν την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Ακόμη και σήμερα η μεγάλη και διαρκής μάχη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας αφορά αυτό ακριβώς: Οι διεθνείς κανόνες, η διεθνής νομιμότητα -και όχι τα κάθε μορφής «καουμποϊλίκια»- να αποτελούν τα μοναδικά εργαλεία και «όπλα» για τη διευθέτηση των αντιθέσεων και τη σμίκρυνση των αποστάσεων στην παγκόσμια σκηνή.
Σε πλήρη αντίθεση με αυτό το αξιακό πλαίσιο, ο πλανήτης τις τελευταίες εβδομάδες ζει μια παράνοια που μας γυρίζει πολύ πίσω, θυμίζει άλλες εποχές και εγκυμονεί ανυπολόγιστους κινδύνους. Και μόνο οι απειλές πυρηνικών χτυπημάτων που εκτοξεύονται, προκαλώντας ανατριχίλα, θα έπρεπε να αρκούν για να εξαφανιστεί κάθε ενδοιασμός και δίλημμα. Για να γνωρίζει και να αντιλαμβάνεται ο καθείς ποια είναι η «σωστή πλευρά» με την οποία οφείλει να συνταχθεί. Και για να το πούμε διαφορετικά, ποια είναι η «λάθος πλευρά» απέναντι στην οποία πρέπει χωρίς δεύτερη σκέψη να είμαστε όλοι.
Είναι ευθύνη κάθε σύγχρονου και συνετού ανθρώπου να μην κάνει, πρώτα απ’ όλα, οποιαδήποτε έκπτωση στα ζητήματα ελευθερίας και δημοκρατίας. Εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, η παραμικρή υποχώρηση θα είναι λάθος σημάδι. Θα αποθρασύνει τους αυτουργούς της παγκόσμιας ανωμαλίας να προχωρήσουν κι άλλο, να βυθίσουν τον πλανήτη σε μεγαλύτερο χάος. Αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε με τίποτε. Έχουμε καθήκον να μην το επιτρέψουμε.
Για την Ελλάδα ευτυχώς δεν υπήρξαν από την πρώτη στιγμή τέτοια διλήμματα. Με καθαρό και σαφή τρόπο η χώρα μας καταδίκασε τη ρωσική εισβολή, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Χωρίς αποστάσεις και «ναι μεν αλλά…». Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης δεν έπαιξε το παιχνίδι των ισορροπιών που θα νόθευε αυτόματα αυτό το σαφές και αποφασιστικό μήνυμα προς τον εισβολέα. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, όσοι –συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ- φωνασκούν, ερωτοτροπώντας με μια επαμφοτερίζουσα στάση, στην πραγματικότητα κρατούν το φανάρι για τη συνέχιση του εγκλήματος.
Η υποκρισία φθάνει στο απόγειό της όταν μάλιστα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους γιατί η Ελλάδα εκτός από την φραστική και ανέξοδη καταδίκη αποφάσισε και την αποστολή πολεμικού υλικού. Θα μπορούσε να θυμίζει και το «ολίγον έγκυος» αυτό που λένε και πίσω από το οποίο έχουν οχυρωθεί για να πατάνε, κατά τη συνήθη τακτική τους, σε δύο βάρκες.
Πέρα από τα θέματα αρχών, η Ελλάδα έχει ανάγκη και για λόγους εθνικού συμφέροντος να βρίσκεται, ανυποχώρητα και αταλάντευτα, στην πρώτη γραμμή της μάχης εναντίον της ρωσικής συμπεριφοράς. Όταν ξένοι αναλυτές και ειδικοί αντιλαμβάνονται και εξηγούν ότι η εισβολή σε ένα ανεξάρτητο κράτος όπως η Ουκρανία έχει χαρακτηριστικά ανάλογα με αυτό που έγινε στην Κύπρο, πόσο μίζερο δεν είναι, αλήθεια, Έλληνες πολιτικοί -συμπαρασύροντας και ένα μικρό τμήμα της κοινής γνώμης- να στρουθοκαμηλίζουν, δυστυχώς, από καθαρά αντιπολιτευτικό σύμπλεγμα;
Είναι προφανές δε ότι ορισμένοι εξ αυτών πολύ θα χαίρονταν εάν παρά τα όσα δημοσίως σήμερα διακηρύττουν -ακόμη και περί «ουδετερότητας»- έβλεπαν στο τέλος τους θύτες να επικρατούν και τα μαύρα σχέδια τους να ολοκληρώνονται . Σε όσους μάλιστα τρέφουν αυταπάτες ότι θα ήταν δυνατή η ισορροπία πάνω σε τεντωμένο σχοινί, η πρωτοφανής επίθεση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών κατά της χώρας μας ήρθε να τις διαλύσει αλλά και να αποδείξει ότι η Αθήνα έχει ταχθεί όντως στη σωστή πλευρά.
Η καθαρή στάση της Ελλάδας σήμερα είναι μια ασφαλής επένδυση για το αύριο. Είναι η κατοχύρωση του δικαιώματός της να διεκδικήσει κατά την επόμενη ημέρα αυτής της περιπέτειας, πιο δυνατά και πιο αποφασιστικά, την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου για τα θέματα που μας αφορούν, είτε έρχονται από το παρελθόν είτε έχουν ανακύψει σε αυτή τη συγκυρία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τέλος του πολέμου θα φέρει μια εντελώς νέα διεθνή πραγματικότητα, ένα νέο κόσμο στον οποίο ο ρόλος και η επιρροή κάθε χώρας θα εξαρτηθεί από τη θέση που παίρνει σήμερα.
Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι, ακόμη κι αυτοί που μικρόψυχα δεν το λένε. Άλλωστε η Ιστορία έχει αποδείξει, για όσους τη μελετούν, ότι και άλλες φορές η Ελλάδα -όταν οι ηγεσίες της είχαν τη διορατικότητα και πήραν εγκαίρως τη σωστή στάση και τα αναγκαία ρίσκα- βγήκε κερδισμένη από κάθε άποψη. Εδαφική, πολιτική, εθνική. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
*Ο Φώτης Καρύδας είναι δημοσιογράφος
