Το κιτς κατιναριό που εκτυλίχθηκε προχθές στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου είναι προσβολή για εκείνους που υποτίθεται πως τιμήθηκαν. Είναι προσβολή για τη μνήμη των αγωνιστών, για το νόημα της Δημοκρατίας, για τους ίδιους τους θεσμούς.
Να «τιμούν» τη Δημοκρατία άνθρωποι όπως ο Τασούλας, ο Μητσοτάκης και οι νοσταλγοί της Χούντας, ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης και ο Πλεύρης, είναι ο απόλυτος εξευτελισμός του θεσμού. Έκαναν τη Δημοκρατία σαν τα μούτρα τους – κενή περιεχομένου, βιτρίνα για να κρύβεται η σαπίλα του καθεστώτος. Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά παρακμή.
Κι όμως, υπάρχει ακόμη ελπίδα. Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Η λαϊκή ελπίδα ζει – και ίσως, κάποια στιγμή, βρεθεί ένας άνθρωπος να τους στείλει επιτέλους στον αγύριστο και να ανασυντάξει τους θεσμούς της πατρίδας με το λαό πρωταγωνιστή.
